Die Geschichte des Dorfes Maciejów.
Die Geschichte des Dorfes Maciejów ist eng mit der Entwicklung der Region Kluczbork (Kreuzburg) in der Woiwodschaft Opole verbunden. Mit einer Einwohnerzahl von nur 125 Personen im Jahr 2022, strahlt das Dorf eine besondere kulturelle Identität aus, die tief in seinen Traditionen verwurzelt ist.
Ein herausragendes Merkmal von Maciejów ist die historische evangelische Holzkirche, die erstmals im Jahr 1446 erwähnt wurde. Diese Kirche ist nicht nur ein architektonisches Juwel, sondern auch ein Symbol für die religiöse und kulturelle Geschichte der Gemeinde. Ihre jahrhundertelange Nutzung spiegelt die spirituellen Werte und die Gemeinschaftsbindung der Dorfbewohner wider.
Im Jahr 1532 erlebte das Dorf eine bemerkenswerte Entwicklung, die zur Festigung seiner kulturellen Identität beitrug. Die evangelische Kirche spielte dabei eine zentrale Rolle, indem sie als Treffpunkt für die Dorfbewohner diente und die Traditionen der Region bewahrte. Die Kirche ist ein Ort, an dem Geschichte lebendig wird und Generationen von Menschen miteinander verbunden sind.
Die Dorfgemeinschaft von Maciejów hat im Laufe der Jahre verschiedene Herausforderungen gemeistert, dabei jedoch stets ihre kulturellen Wurzeln bewahrt. Feste und Veranstaltungen, die in der Kirche oder im Dorf gefeiert werden, sind Ausdruck des lebendigen kulturellen Erbes und stärken das Gemeinschaftsgefühl unter den Bewohnern.
Insgesamt zeigt die Geschichte des Dorfes Maciejów, wie wichtig kulturelle Identität und Gemeinschaftsbindung für die Entwicklung eines kleinen Dorfes sind. Die evangelische Holzkirche und die Traditionen der Dorfbewohner sind ein wertvolles Erbe, das auch zukünftigen Generationen erhalten bleiben sollte.
Darüber hinaus befindet sich in diesem Ort ein klassizistischer Palast, der von Carl Gotthard Langhans, dem Schöpfer des Brandenburger Tors, entworfen wurde. Dieser Palast ist ein eindrucksvolles Beispiel für die Architektur des Klassizismus und spiegelt die ästhetischen Ideale dieser Epoche wider.
Er wurde um 1790 erbaut und stellt nicht nur ein architektonisches Meisterwerk dar, sondern auch ein kulturelles Erbe, das die Geschichte und den Einfluss der Familie Henckel von Donnersmarck dokumentiert. Diese Familie war Ende des 18. und Anfang des 19. Jahrhunderts im Besitz des Palastes und trug zur weiteren Entwicklung der Region bei.
Der Palast ist nicht nur ein bedeutendes Bauwerk, sondern auch ein Zentrum für kulturelle Veranstaltungen und Aktivitäten. Er zieht zahlreiche Besucher an, die sich für die Geschichte und die Kunst dieser Zeit interessieren. Die beeindruckenden Räumlichkeiten bieten einen Einblick in die Lebensweise der damaligen Elite.
Die Architektur des Palastes ist geprägt von klaren Linien und harmonischen Proportionen, die typisch für den Klassizismus sind. Langhans' Design zeigt eine meisterhafte Beherrschung der klassischen Elemente, die bis heute bewundert wird und einen wichtigen Beitrag zur kulturellen Identität des Ortes leistet.
Insgesamt ist der klassizistische Palast ein bedeutendes Zeugnis der Kulturgeschichte dieser Region und ein Ort, der sowohl die Vergangenheit als auch die Gegenwart miteinander verbindet. Er erinnert an die glorreiche Zeit der Familie Henckel von Donnersmarck und bleibt ein wichtiger Bestandteil des kulturellen Erbes Deutschlands.
Historia wsi Maciejów.
Historia wsi Maciejów jest ściśle związana z rozwojem regionu Kluczbork (Kreuzburg) w województwie opolskim. Z liczbą mieszkańców wynoszącą zaledwie 125 osób w 2022 roku, wieś emanuje szczególną tożsamością kulturową, głęboko zakorzenioną w jej tradycjach.
Wybitną cechą Maciejowa jest historyczny ewangelicki kościół drewniany, po raz pierwszy wzmiankowany w 1446 roku. Kościół ten jest nie tylko architektonicznym klejnotem, ale także symbolem religijnej i kulturowej historii społeczności. Jego wielowiekowe użytkowanie odzwierciedla duchowe wartości i więź wspólnotową mieszkańców wsi.
W 1532 roku wieś przeżyła znaczący rozwój, który przyczynił się do umocnienia jej tożsamości kulturowej. Ewangelicki kościół odegrał w tym centralną rolę, służąc jako miejsce spotkań mieszkańców wsi i zachowując tradycje regionu. Kościół jest miejscem, gdzie historia ożywa, a pokolenia ludzi są ze sobą połączone.
Społeczność wiejska Maciejowa na przestrzeni lat stawiła czoła różnym wyzwaniom, zachowując przy tym swoje kulturowe korzenie. Święta i wydarzenia obchodzone w kościele lub w wiosce są wyrazem żywego dziedzictwa kulturowego i wzmacniają poczucie wspólnoty wśród mieszkańców.
Ogólnie rzecz biorąc, historia wsi Maciejów pokazuje, jak ważna jest tożsamość kulturowa i więź wspólnotowa dla rozwoju małej wsi. Ewangelicki kościół drewniany i tradycje mieszkańców wsi są cennym dziedzictwem, które powinno być zachowane dla przyszłych pokoleń.
Ponadto w tej miejscowości znajduje się klasycystyczny pałac, zaprojektowany przez Carla Gottharda Langhansa, twórcę Bramy Brandenburskiej. Ten pałac jest imponującym przykładem architektury klasycyzmu i odzwierciedla estetyczne ideały tej epoki.
Został zbudowany około 1790 roku i stanowi nie tylko arcydzieło architektury, ale także dziedzictwo kulturowe, dokumentujące historię i wpływ rodziny Henckel von Donnersmarck. Ta rodzina była właścicielem pałacu pod koniec XVIII i na początku XIX wieku i przyczyniła się do dalszego rozwoju regionu.
Pałac jest nie tylko znaczącym budynkiem, ale także centrum wydarzeń kulturalnych i aktywności. Przyciąga licznych odwiedzających, którzy interesują się historią i sztuką tamtych czasów. Imponujące wnętrza oferują wgląd w styl życia ówczesnej elity.
Architektura pałacu charakteryzuje się prostymi liniami i harmonijnymi proporcjami, typowymi dla klasycyzmu. Projekt Langhansa pokazuje mistrzowskie opanowanie klasycznych elementów, które do dziś są podziwiane i stanowią ważny wkład w tożsamość kulturową tego miejsca.
Maciejów: (Matzdorf). Ein Dorf zwischen Krieg und Frieden.
Das Palastmädchen war ein junges Mädchen, eine Polin aus Kadlubek bei Wieluń, Veronika Białek. Ein betrunkener russischer Offizier wollte sie holen und vergewaltigen. Das Mädchen rannte weg und versteckte sich am Eingang des Hauses hinter der Tür. Der wütende Offizier ging geradewegs in die Wohnung, wo die Männer waren. Ohne darauf zu achten, wer sie waren, fragte er: „Wer sind Sie?“, nahm seine Waffe (eine Maschinenpistole), feuerte eine Reihe von Schüssen direkt auf sie ab und erschoss sie. Auf diese Weise starben 7 Menschen.
001 Sas Antoni Aus Szyszkowa Gmina Praszka
002 Burzyński Franciszek Z Komornik gmina Wieluń
003 Konieczka Apolonia Aus Krzywożeki gmina Wieluń
004 Nyszek Paweł Aus der Ukraine
005 Sowjetischer Soldat, der von den Deutschen gefangen genommen wurde
006 Klecha Maria Aus der Gemeinde Wierzbia in Wieluń
Außerdem wurden im Dorf diese Menschen erschossen.
007 Wilhelm Kutzner Deutscher, Brennereileiter
008 Gerhard Kutzner, Wilhelms Neffe kam aus Berlin zu seinem Onkel, um sich vor den Bombenangriffen zu verstecken
009 Jan Luksa Einwohner von Maciejów
010 Roman Dzierżon Deserteur aus der deutschen Armee
011 Jan Lorek starb, weil er einem sowjetischen Soldaten Speck nicht gegeben hatte, weil er selbst keinen hatte.
Die erschossenen Polen, Ukrainer, der Brennereileiter und sein Neffe wurden im März in einem Gemeinschaftsgrab in der Nähe des Waldes sehr flach beigesetzt.
Die Leichen von Jan Luksa, Roman Dzierżno und Jan Lorek wurden von ihren Familien auf dem örtlichen Friedhof beigesetzt.
Auf Initiative von Reinhold Cholewa, Stadtrat der WRN in Opole, und Franciszek Łakomski, Stadtrat der MGRN in Kluczbork, wurden die Leichen anlässlich des Nationalen Gedenkmonats am 28. März 1989 exhumiert.
Mitglieder des Ehrenkomitees für die Leichenbestattung von Opfern des Zweiten Weltkriegs:
001 Reinhold Holewa Stadtrat der WRN in Oppeln
002 Eugeniusz Tarocińki Sekretär des POP
003 Stanisław Pępek Dorfvorsteher
004 Präsident Michał Socha
Die sterblichen Überreste von 8 Personen wurden in einen gemeinsamen Sarg geborgen und auf dem örtlichen evangelischen Friedhof beigesetzt. Die Trauerfeier wurde vom Pfarrer aus Łowkowice, Jan Rigol, und dem Pfarrer Henrych Szreder aus Kluczbork geleitet. Franciszek Łakomski, M.A., sprach über das verfallene Grab. Das Zementgerüst an diesem Grab wurde von Reinhold Cholewa finanziert und installiert. Am 31. Januar 1982 fand in der Kirche in Łowkowice ein Gottesdienst für den Frieden ihrer Seelen statt.
Maciejów (Matzdorf): Wieś między wojną a pokojem.
Wieś Maciejów, wcześniej znana jako Matzdorf, ma burzliwą historię, która była silnie kształtowana przez polityczne i społeczne przemiany XX wieku. W 1939 roku, na początku II wojny światowej, wieś była spokojnym miejscem, charakteryzującym się działalnością rolniczą i tradycyjnymi zwyczajami.
Mieszkańcy wsi żyli w bliskiej wspólnocie i pielęgnowali swoje kulturowe tradycje, przekazywane z pokolenia na pokolenie. Święta i uroczystości były centralnym elementem życia w Maciejowie, a ludzie czerpali radość ze wspólnej pracy i wymiany opowieści.
Wybuch wojny dramatycznie zmienił życie mieszkańców wsi. Polityczne przemiany prowadziły do niepewności i lęków, które obciążały niegdyś harmonijną wspólnotę. Wielu mężczyzn zostało powołanych do wojska, a kobiety przejęły coraz większą odpowiedzialność za rolnictwo i rodzinę.
W 1945 roku, kiedy do Maciejowa wkroczyły wojska rosyjskie, przyniosły one śmierć i wiele cierpienia dla mieszkańców. Lata wojny pozostawiły głębokie rany w społeczności.
Po wojnie Maciejów przeżył okres odbudowy i przekształceń. Powrót żołnierzy i integracja nowych mieszkańców prowadziły do zmian w strukturze społecznej wsi. Stare tradycje były pielęgnowane, jednocześnie nowe wpływy wkraczały do życia kulturalnego.
Dziś Maciejów jest przykładem odporności i różnorodności kulturowej. Mieszkańcy są dumni ze swojej historii i pracują nad tym, aby tradycje ich przodków pozostały żywe, jednocześnie będąc otwartymi na nowe pomysły i wpływy. Wieś stała się miejscem, gdzie historia, kultura i wspólnota harmonijnie się łączą
Wykaz osób zastrzelonych w Maciejowie 19 stycznia 1945 roku.
W pałacu pokojówką była młoda dziewczyna, Polka z Kadłubka koło wielunia, Weronika Białek. Pijany oficer rosyjski chciał ją zdobyć i zgwałcić. Dziewczyna uciekła i ukryła się przy wejściu do domu, za drzwiami. Rozwścieczony oficer wszedł prosto do mieszkania, w którym znajdowali się ludzie. Nie zwracając uwagi kim oni są zapytał „wy kto“, chwycił za broń (pistolet maszynowy), puścił serię strzałów prosto w nich i zastrzelił. Tak zginęlo 7 osób.
001 Sas Antoni Z Szyszkowa gm. Praszka
002 Burzyński Franciszek Z Komornik gm. Wieluń
003 Konieczka Apolonia Z Krzywożeki gm. Wieluń
004 Nyszek Paweł Z Ukrainy
005 Żołnierz radziecki Który dostał się do niewoli niemieckiej
006 Klecha Maria Z Wierzbi gm. Wieluń
Ponadto zastrzelono we wsi:
007 Wilhelm Kutzner Niemiec, kierownik gorzelni
008 Gerhard Kutzner, Bratanek Wilhelma, przyjechał do stryja z Berlina, żeby się ukryć przed bombardowaniem
009 Jan Luksa, mieszkaniec Maciejowa
010 Roman Dzierżon, dezerter z Armii Niemieckiej
011 Jan Lorek, ten zginął za to, że nia dał słoniny żołnierzowi radzieckiemu, bo sam nie miał.
Weronika Białek strach ten i tragedię przeżyła i wróciła do swoich w domu. Umarła w 1986 roku w Żytniowie. Robotnicy wywiezieni z Polski z innycj ziem na przymusowe roboty, czekali na wyzwolenie Polski. W czasie wojny pracowali tu w Maciejowie u miejscowych gospodarzy i w majątku. Zebrali się u pana Wichra (obecnie mieszka Pluta) i czekali na wyzwolenie, żeby wrócić do swoich domów. Z domu nie wyszli.
Rozstrzelonych Polaków, Ukrainców, kierownika gorzelni i jego bratanka pochowano we wspólnej mogile pod lasem dopiero w marcu, bardzo płytko.
Zwłoki Jana Luksy, Romana Dzierżna i Jana Lorka pochowane zostały na miejscowym cmentarzu przez ich rodziny.
Z inicjatywy Reinholda Cholewy, radnego WRN w Opolu i Franciszka Łakomskiego, radnego MGRN w Kluczborku z okazji obchodów Miesiąca Pamięci Narodowej dokonano eksumacji zwłok 28 marca 1989 r.
Skład Honorowego Komitetu Ershumacji Zwłok Ofiar II Wojny Światowej:
001 Reinhold Holewa, Radny WRN w Opolu
002 Eugeniusz Tarocińki, Sekretarz POP
003 Stanisław Pępek, Sołtys
004 Michał Socha, Prezes.
Szczątki 8 ludzi zebrano do wspólnej trumny i pochowano na miejscowym cmentarzu ewangielickim. Nabożeństwo pogrzebowe odprawił ks. proboszcz z Łowkowic Jan Rigol i ks. pastor Henrych Szreder z Kluczborka. Nad rozjęmną mogiłą przemawiał magister Franciszek Łakomski. Ramę cementową na tej mogile ufundował i założył Reinhold Cholewa. 31 stycznia 1982 roku w kościele w Łowkowicach odprawiono nabożeństwo za spokój ich duszy.
Wir benötigen Ihre Zustimmung zum Laden der Übersetzungen
Wir nutzen einen Drittanbieter-Service, um den Inhalt der Website zu übersetzen, der möglicherweise Daten über Ihre Aktivitäten sammelt. Bitte überprüfen Sie die Details in der Datenschutzerklärung und akzeptieren Sie den Dienst, um die Übersetzungen zu sehen.